Alweer ruim 10 maanden geleden sloot ik de deur van het onderwijs. Ruimte voor ontwikkeling op Yoga en Mindfulness gebied. Kun je je het voorstellen hoe lekker het is om vol gas voor je passie te kunnen gaan?
Eerlijk gezegd was het ook een periode van verscheurd zijn en verdriet. Regelmatig vroeg ik me af of ik het onderwijs miste en terug zou willen. Maar er is geen twijfel. Ik heb nooit gepast in het onderwijssysteem.
Misschien herken je het gevoel niet te passen in het systeem. Aanlopen tegen bergen administratie (liefst in drievoud), lange dagen, overvolle groepen, kinderen met leer en gedragsproblemen die allemaal je aandacht vragen en waarvan je van te voren al weet dat je tekort zult schieten…En ben je een gevoelsmens? Grote kans dat je het als extra zwaar ervaart….
Waarom rennen leerkrachten dan niet met bosjes tegelijk het onderwijs uit??
Afgelopen zondag op de jaarlijkse bazaar van de Zevenster maakte ik iets mee wat mij alles in één klap duidelijk maakte. Ik deel het graag met je.
Op de bazaar trof ik Tanja Kienhuis (Haptotherapeut). Ze had een ruimte ingericht waar je kon ontspannen. Aangezien ik al wat uurtjes had rondgelopen en behoorlijk overprikkeld was leek het me heerlijk om even op haar behandeltafel te onthaasten….
Na een tijdje hoorde ik iemand de ruimte binnen komen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en gluurde tussen mijn oogleden door. Het zoontje van Tanja gaf haar een duwtje en zij schonk hem een glimlach. Zonder woorden, geheel in stilte hing hij een ketting met kristallen bolletjes om haar nek ….vervolgens liep hij naar de tafel, pakte er iets vanaf en stopte het in haar hand. Behoedzaam vouwde hij haar vingers weer dicht, schonk haar nog een laatste glimlach en verliet de ruimte.
Zouden de meesten van ons niet hebben gezegd: “Nu even niet, mama is even bezig.”
Dankjewel Tanja, voor het zichtbaar maken van het liefdevolle lijntje tussen moeder en zoon. We kunnen 1000 dingen zeggen, maar dit momentje zo stil zo klein…..was voor mij betoverend en alleszeggend.
Het lijntje: ‘Ik hoor bij jou’ vind je ook terug in het onderwijs. Ragfijn en kwetsbaar kunnen ze zijn. Als ik het in woorden uit wil drukken komt een spinnenwebdraadje het dichtst in de buurt. Zo fijn, zo breekbaar en tegelijkertijd zo bijzonder. En een heel jaar lang mag je deze verbinding met een groep kinderen aangaan.
Zien en gezien worden, onvoorwaardelijk. Hebben we dat niet allemaal nodig? De stille verlegen mens , maar júist ook diegene die het jou en zichzelf zo moeilijk maakt. Die zo hard schreeuwt om je aandacht. Het is zo wonderlijk, als jij als volwassene daarop antwoordt door jezelf echt te laten zien. En dan bedoel ik ook écht, zonder masker en met aandacht. Dat een kind dan de ruimte krijgt om te kunnen ontspannen en openen. En zich ook laat zien. Als een spiegeltje.
Tijdens de weg naar volwassenheid passen we ons aan, trekken muurtjes op, hoeveel mensen raken zichzelf niet kwijt. Maar deze kinderen zoeken verbinding (op welke manier dan ook). Ze dwingen jou daarmee je eigen gedrag onder de loep te nemen en dat innerlijk kind weer tevoorschijn te halen. Puur en zonder nonsens.
Deze gouden verbindingslijntjes die niet in salaris zijn uit te drukken. Deze rijkdom, daar doe je het toch uiteindelijk voor! En hoe pittig het onderwijs ook kan zijn, hoe groot de klaagzang. Deze verbinding en er voor de ander te kunnen zijn, een heel jaar lang, dat laat je niet zo maar los! Ik vond het in ieder geval niet gemakkelijk.