Door zelf te leren en daar de ruimte voor te krijgen ontwikkelt een kind zelfvertrouwen.
Een vraag die ik ouders stel die voor hun kind naar mijn praktijk komen is: Hoe wil je dat je kind is als het volwassen is? En mijn volgende vraag: Handel je daar ook naar? Misschien zetten deze vragen jou ook wel direct aan het nadenken. Ben jij een beschermende ouder, voelt het fijn om je kind dicht bij je te houden, neem je gauw dingen voor je kind over omdat het dan veel sneller en gemakkelijker gaat, vind je het moeilijk om je kind fouten te zien maken? Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar je eerlijke antwoord.
Het doet pijn om je kind los te laten en beschermen kan het gevoel geven dat je nog enigszins controle uitoefent op het leven van je kind. Het enige wat je wilt is toch dat het gelukkig is. Loslaten is het moeilijkste wat er is en tegelijkertijd hetgeen waar de hele opvoeding uit bestaat. Opvoeden is de inspirerende en uitdagende opdracht om je kind te begeleiden naar zelfstandigheid. Een sociaal mens die eigen beslissingen kan en durft te nemen. Die jou eigenlijk niet meer zo nodig heeft. En daar zit nu net het pijnlijke punt….
Een van de dingen die je je af kunt vragen is of je kind er aan toe is om een volgende stap te nemen. Als je kind ineens alleen naar school wil fietsen bijvoorbeeld. Je zou dan allerlei dingen kunnen overwegen, zoals weet mijn kind de weg en kan het al vaardig fietsen? Is er een drukke weg om over te steken? Per kind zul je hierin verschillend handelen. Want kinderen verschillen nu eenmaal en de een is er sneller aan toe dan de ander. Maar wat als je er als ouder zelf nog niet aan toe bent? Laat je je in de opvoeding leiden door je eigen angsten?
Ik heb zelf geen kinderen, maar wel jaren in het onderwijs gewerkt. Op het schoolplein hadden we zo’n schommel waar wel 8 kinderen tegelijk in konden. Geweldig natuurlijk om dan met z’n allen zo hoog mogelijk te schommelen en het uit te gieren van de pret. Menigmaal ben ik daar met mijn rug naar toe gaan staan, omdat ik met mijn grote fantasie een levendige voorstelling kon maken van hoe de leerlingen door de lucht uit de schommel zouden vliegen en ze met z’n allen een paar meter verder op de harde betonnen vloer terecht zouden komen. Had het geholpen om steeds om de schommel heen te lopen en de kinderen te manen tot zachtjes en voorzichtig schommelen? Ik denk dat ik als resultaat eerder een paar kinderen flinke angst voor schommelen had bezorgd….
Kinderen ontwikkelen zelfvertrouwen als ze zelf mogen bedenken wat en hoe ze iets willen doen. Ook al voorzie je als ouder dat er fouten gemaakt gaan worden. Natuurlijk is er enige bescherming nodig als er gevaarlijke situaties kunnen ontstaan, maar hoe vaak nemen we kinderen iets uit handen omdat wij het zelf veel beter, sneller en gemakkelijker kunnen? Op die manier komt het kind niet eens op het idee dat het het zelf kan. Eigenlijk kun je alleen maar heel trots zijn op het kind dat vervolgens gaat tegensputteren, boos en baldadig wordt.
En wat nou als het kind zelf bang is om losgelaten te worden? Als je als ouder je kind dan gaat beschermen, terwijl het iets eigenlijk wel zou moeten kunnen dan bevestig je je kind alleen maar in zijn angst. Natuurlijk is het belangrijk om gevoelens serieus te nemen, maar je helpt je kind het meest door nuchter met de situatie om te gaan en te helpen relativeren. Misschien ook wel samen aanpassingen te bedenken, zoals in stapjes naar steeds meer zelfstandigheid. Maar het allerbelangrijkste: Spreek je vertrouwen uit. Jij kunt dat!
Daarmee geef je je kind vleugels.
Heb je vragen of opmerkingen? Ik ben benieuwd naar jouw reactie.