Ken je dat? Voor iedereen klaar staan…voor iedereen goede adviezen hebben….Steeds maar weer doorgaan…Maar hoe vaak neem jij de tijd voor jezelf? Even tijd om niets te doen en je batterijtje weer opladen?
Heb je eindelijk de tijd voor jezelf genomen, je yogamatje uitgerold, komt die innerlijke stem tevoorschijn. Die kritische stem die je vertelt dat je het niet goed doet, dat je te gespannen bent, die je vertelt dat je jezelf meer en meer uit moet dagen. Meer moet geven en dieper moet gaan, omdat je het anders niet goed genoeg doet. Die stem die je vertelt dat degene op het matje naast je het allemaal veel beter kan.
We komen deze stem allemaal wel eens tegen. Soms hebben we het nodig. Het daagt ons uit om dingen beter of anders te kunnen. Het gevaar zit hem alleen in het overdrijven. De innerlijke criticus maakt graag van een mug een olifant. En in plaats van de ontspanning die je zoekt raak je op deze manier alleen nog maar meer gespannen. We lopen in valkuilen als nog harder werken of opgeven.
Het kan je helpen om bevriend te raken met deze stem, om er af en toe eens mee te lachen. Humor relativeert en werkt bevrijdend. De uitdaging (op een yogamat, maar zeker ook in het dagelijks leven) ligt vaak niet eens in het jezelf méér uitdagen. De uitdaging is vaak veel groter om juist minder te doen. Dieper gaan kan ook betekenen dat je ontspant in een houding en daardoor dieper komt in je gevoel…..je geest tot rust kunt brengen.
Streven wordt op deze manier weer strekken. Ruimte maken in je lichaam en bewust voelen wat dat voor je doet. Lief zijn voor jezelf….mildheid tonen voor je beperkingen en daarin juist de mogelijkheden en ruimte ontdekken. Ik wens je een mooie ontdekkingsreis!