Afgelopen vrijdag bracht mijn lief René me weg naar Denekamp voor mijn eerste stilteweekend.
De gsm werd dapper thuisgelaten en ik verheugde me op een paar dagen stilte, een paar dagen rust en bij mezelf komen.
Toch speelden ook de zenuwen op. Hoe zou het bijvoorbeeld gaan met mijn glutenvrij dieet? Stel dat ik er iets over zou moeten vragen, had ik die mogelijkheid dan wel? Of zou ik echt helemaal niets mogen zeggen? In wat voor benauwde toestanden zou ik belanden?
Bij binnenkomst merkte ik dat ik niet de enige was met spanning….verschillende mannen, vrouwen namen plaats aan de tafeltjes en we hadden nog de mogelijkheid om met elkaar te praten. Achteraf gezien was dat moment van gesprek nog ongemakkelijker dan de uiteindelijke stilte.
Bijzonder hoe je een heel weekend lang naast elkaar leeft, met elkaar eet, met elkaar mediteert en yoga beoefent en toch geen contact maakt. Nauwelijks oogcontact, je hoeft elkaar geen gedag te zeggen, weet niets van elkaar. Je niet ‘gedragen’ met sociale gesprekjes…En toch was er voor mijn gevoel verbinding. Allemaal met hetzelfde bezig. Minder onderscheid en meer gelijkheid, omdat je geen informatie van elkaar hebt. Gewoon allemaal mensen…
Over het terrein van het klooster loopt een doorgaande weg. Er rijden auto’s, fietsers, daarnaast worden mensen van het zorgcentrum af en toe in een rolstoel voorbij gereden. Ik voelde me soms net iemand van een andere planeet. Zacht schuifelend met blote voeten door het gras of over de tegels voor een loopmeditatie. ‘De linkervoet gaat zo…de rechtervoet gaat zo’….
In de eetzaal hoorde je alleen het geluid van tikkend bestek op de borden. Toen een vrolijk hallóóóó!!! in de keuken klonk gevolgd door een bestraffend SSSST! en ik mijn overbuurvrouw even in de ogen keek kon ik een lachkriebel nauwelijks onderdrukken.
Wat fantastisch om een stiltewandeling over het terrein van het klooster te maken. Vooral ’s morgens heel vroeg voor de yoga wandelen tussen de met dauw bedekte velden met het zicht op de roze wolken achter de kerk. De zonnestralen tussen de bomen door, de vlinders, het gezang van de zusters uit de kapel, de geurende rozen…..Alle zintuigen staan open en ervaringen beleef je intenser met opmerkzaamheid. Mijn grote vriend de camera ging natuurlijk trouw met me mee.
Tijdens het uitwisselingsgesprek op zaterdagmiddag (mijn stembanden deden het gelukkig nog)heb ik de vraag gesteld hoe er gedacht werd over fotograferen. Schrijven en lezen wordt namelijk afgeraden. Het haalt je weg uit het huidige moment en je vult je hoofd met informatie van buiten. Ik kreeg de spannende uitnodiging om eens op pad te gaan zonder camera.
Nou ik heb het geweten. Wat een onrust als ik niet mag vastleggen, niet kan delen met de buitenwereld….Allemaal impulsen die je tegenkomt in het dagelijks leven. Het is een automatisme geworden, grijpen naar de camera in plaats van het moment zelf te genieten. Het voelt bijna egoïstisch om al dat moois voor mijzelf te houden. Natuurlijk werd ik direct met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik eigenwijs toch naar binnen rende (…probeerde me in te houden en rustig te rennen 😉 ). Ik móest en zou mijn camera hebben om de roze lucht vast te leggen. Op datzelfde moment klonk het startbelletje van de yogales en was het moment alweer voorbij. Saved by the bell 😉
Het weekend kan één groot Halleluja lijken, maar je moet niet denken dat het alleen maar gemakkelijk is. De hele dag word je met jezelf geconfronteerd. Tijdens een lezing hoorde ik over de metafoor met kijken naar een schilderij. Als je er met je neus bovenop staat zie je niet veel. Maar zodra je een paar stappen achteruit zet kun je het geheel overzien. Zo werkt het ook met inzichtmeditatie. Je hebt geen doel, hoeft nergens naartoe. Laat je agenda van iets te moeten bereiken even los. En dan…..Ik heb het geweten hoor, bepaalde dingen in mijn leven werden ineens pijnlijk duidelijk. De behoefte om te gillen was op dat moment zó groot….Ik heb me ingehouden. Het zou een hoop tumult hebben veroorzaakt daar tussen al die stille mensen op het kloosterterrein.
Tijdens zo’n weekend zijn er naast zitmeditatie, loopmeditatie en yoga ook lezingen ( Dhammatalks) met inspirerende informatie. Het is prettig om te merken dat je met een kalme geest veel gemakkelijker informatie opneemt. Vooral het stukje over lijden dat aan niemand voorbij gaat vond ik erg boeiend. Ik heb bijvoorbeeld lang de illusie gehad dat een soepel yogalichaam en rugklachten niet bij elkaar horen. (En een yogadocent met rugklachten kan natuurlijk al helemaal niet) Uiteindelijk kennen we allemaal pijn. Het gaat aan niemands huisje voorbij en het komt nooit uit. Of het nu komt door vastzittende emoties, je lelijk verstappen op een stoeprand, ziekte of iets anders…We kunnen wel omgaan met pijn en ongemak. Maar de gedachten, de zorgen die er overheen komen en daarmee het gevecht en de verkramping…dáár hebben we last van. Aan de andere kant kun je ook leren luisteren naar de signalen van pijn, ontspannen en daardoor jezelf de kans geven op herstel.
Wonderlijk is dat toch. Natuurlijk ken ik deze informatie, ik geef er zelfs les in, vertel het aan anderen….Maar dingen weten, goedbedoelde adviezen krijgen of het zelf ervaren en ontdekken, daar zit toch écht een wereld van verschil in. Ik ben in ieder geval met een hoop minder pijn en ballast het meditatieweekend weer uitgestapt. Voel me vrij en vol liefde.
Leve het stilteweekend!
De volgende keer ga ik voor een hele week
Liefs Nicole.